Mo’ money

Het is een soort keuken, de protagonist zit op een ongemakkelijke stoel aan een lichte houten tafel. Grijs tapijt op de vloer. Verderop staat een man, overhemd, spijkerbroek, korte blonde stoppels, aan het keukenblok Senseo te maken. Rechts naast de protagonist zit een bruingebrande man in pak, kek brilletje, glad geschoren, joviaal oreert hij de ruimte in. Recht tegenover deze levensgenieter zit een vrij lange oudere snaak met donker krullend haar die welwillend toehoort. De koffieman deelt de kopjes Senseo uit en neemt zelf plaats aan het hoofd tussen de snaak en de zonaanbidder. Hij slaat een blok open en tekent snel een staafdiagrammetje op het eerste blad.

‘Zonnecellen gaan gewoon over geld, hoe snel kan je het terugverdienen, dat is het enige dat telt, simpel,’ richt de verkoper zich tot de levensgenieter. Die glimlacht breed en zegt: ‘Ik ben zelf zakelijk energieleverancier en heb een gebouw dat 50.000 kilowattuur verbruikt op jaarbasis en een groot plat dak, en...’ De verkoper wijst op het kleinste staafje: ‘dan betaal je nu 4 cent voor stroom, dat wordt nooit rendabel.’
Levensgenieter: ‘Toch is het mooie techniek hè, op mijn auto zitten ook zonnecellen. Ik wist het niet eens hoor, toen ik hem kocht. De energie wordt in de winter gebruikt om de auto te ontvochtigen en in de zomer om hem te koelen.’
Verkoper: ‘Voor dat soort dingen heeft het wel zin ja. Het is ook prima als je vrouw duurzaam wil doen en je wilt er geld aan uitgeven, ik heb thuis een Mitsubishi warmtewisselaar die zorgt voor de klimaatbeheersing, nergens meer radiatoren.’
Levensgenieter: ‘Ik ben ook 100% over op vloerverwarming, ik heb alleen nog een radiator in de badkamer om de handdoeken op te drogen. Op zolder staan twee van die warmtewisseldingen.’

De protagonist volgt ademloos hoe echte mannen spreken. De mond in een minzame plooi maar altijd richting glimlach en met de handen losjes op tafel of even omhoog als er kracht bijgezet moet worden. Zakelijk de pen hanteren en met grote krassen de feiten aantonen. Even achterover leunen als er een tikje uitgedeeld is, maar snel weer in de actie houding wanneer de bal met volle vaart terugkomt.

Er valt een stilte, de verkoper deelt de offerte voor de dakbedekking uit. De levensgenieter bestudeert de cijfers. Er staat 1% voor vergunningen.
‘Het is renovatie die niet het aangezicht van het pand verandert.’
‘We hebben voor het wit schilderen van de kozijnen ook geen vergunning aangevraagd, niemand die erover viel.’
‘De uitstraling van het pand is zo veel beter.’
Verkoper: ‘Ja, een vriend van mij kocht een heel klein pandje voor 90.000 euro, zo'n heel klein tussenwoninkje, donker van binnen met bakstenen muren. Weet je wat hij deed?’
‘Stuken...’ probeert de snaak.
‘Hij kocht een pot Latex en schilderde de hele binnenkant wit, een week later verkocht voor 130.000 euro. Kan je nagaan, een pot Latex en 30.000 euro winst.’
De levensgenieter knikt goedkeurend.

Het gaat over klapramen die in de badkamers gemonteerd zullen worden.
‘Tegenwoordig levert Velux de dakramen standaard in wit kunststof,’ begint de verkoper, ‘alleen als je perse dat hout wilt dan leveren ze dat nog.’
Levensgenieter: ‘Ik moest laatst 50 meter houten beschoeiing langs de waterkant van mijn huis vervangen, dat zat er al veertig jaar.’
‘Hout kan prima tegen vocht als je het goed onderhoudt, ik was vroeger meubelmaker’...
‘Het doet wel even pijn in de portemonnee maar als het veertig jaar zit...’
‘... en tegenwoordig willen mensen gewoon niet meer betalen voor vakwerk, alles wat hier staat kan ik maken. Ik bouwde keukens, stoelen, tafels van vier, vijfduizend euro, maar mensen hebben het er niet meer voor over en gaan naar de Ikea.’
‘Zo stond ik laatst op mijn steiger te peinzen...’

De snaak en de protagonist kijken elkaar aan, weten ze inmiddels genoeg? De telefoon gaat, de verkoper staat op en loopt naar het toestel in de naastgelegen ruimte. De levensgenieter bladert even door de paperassen. Hij leunt achterover en grijnst tevreden, beurtelings naar de snaak en de protagonist.
‘Dat ziet er goed uit hè?’ Tegen de verkoper als die terugkomt: ‘Ik zal mijn secretaresse onze begroting laten e-mailen, dan kunnen jullie antwoorden wanneer jullie met de werkzaamheden kunnen beginnen.’
Handen schudden, de verkoper gaat terug het kantoor in.

Gedrieën lopen ze naar buiten, de levensgenieter ziet direct een man die hij kent in een zwarte oversized pickup en loopt naar het inmiddels geopende raam om een praatje te maken. De snaak en de protagonist lopen om een lange BMW en een grote elektrische auto die met een krulsnoer aan het gebouw vastzit heen naar het Corsaatje.
‘Wanneer verkocht jij voor het laatst een huis met 30.000 euro winst?’ vraagt de protagonist.